|
Geachte squashvrienden, aangezien Nederland sinds de komst van Damon Brown de Europese titel bij de dames en de derde plaats bij de mannen heeft binnengehaald heb ik hem een mail gestuurd met gelukwensen en een advies! STOPPEN ......DAMON op je hoogtepunt. Ik vroeg hem waar hij volgend jaar gaat coachen want dit kan gewoon niet.
Ten tijde van de wedstrijden waren wij op vakantie in Wales in de Brecon Becons en ook daar op de hoogste berg de Pen Y Fan (900m) zaten de mensen uit Wales in het dal door onze Mannen…
Op doorreis in Calais zaten de Fransen in een zwart gat, een soort van tunnel syndroom, waardoor wij naar de andere kant konden. Alleen wij Hollanders zagen het licht aan de andere kant. Dat waren perfecte missies van onze "Missies". Ook gelukwensen natuurlijk voor de coaches Nicole Beumer, Lucas Buit en de spelers uiteraard.
Zo zie je maar dat Herman, die de eendjes probeerde te voeren vanaf het Hilton hotel, gelijk had: “Als je wint heb je vrienden".
As en wederdienende was de kreet van de laatste maanden, wel vluchten, geen vluchten...Vluchten kan niet meer! Maar dansen op de vulkaan zoiets kan een DIJK van een hit worden. Eerst doen die IJslanders iets met Ice-safe en daarna werd het AS-safe, nou ja, niet safe dus. Waar rook is is vuur, maar zoveel wolken voor de zon?? Tijdens het schrijven van de column blijkt de vulkaan klaar te zijn met As-spugen, waardoor de IJslandse groenten zoals ASperges en Asdijvie en spinASie weer volop gegeten kunnen worden. Maar wel eerst wASsen. Ook de AStrologen hadden problemen met het staren naar de sterren, want ook de dierenriem zat onder het stof dus afstoffen die ASbelt.
Vriend Sjef ven der Heyden zat in India wat squash te kijken en wilde op zijn verjaardag tijden het NK dubbels in april weer terug zijn in zijn SquAShtime in Eindhoven. Ik zou die avond lang zal die leven voor hem zingen, maar ja, dAS leuk bedacht, maar waar wAS hij? Juist! Tegen zijn zin nog in India, aan de cAShewnoten en de curry.
Genoeg in de ruimte gekletst terug naar het parket want daar moet het gebeuren voor ons als het gaat over squash. Mijn motto is: “van ballen slaan leer je squashen en van ballen rapen krijg je spierpijn”, in je bilspieren (kont). Vaak als je ergens voor een nieuwe teamtraining komt moet je om goed te oefenen de neuzen dezelfde kant op krijgen. Regelmatig moet je eerst een vorm van ongewild haantjesgedrag temmen.
Als men je inhuurt voor een "team"-training moet je smeden wil je een soort van eenheid krijgen, daardoor kunnen verschillende kwaliteiten met elkaar trainen.
Tuurlijk wil je graag laten zien hoe goed je bent en als men gelijkwaardig is lukt dat prima, maar dat is niet altijd zo. Wat ik probeer is de kwaliteiten van de betere in dienst te laten stellen voor de minder "getalenteerde". Als na enig heen en weer gepraat en oefenen de zaak gaat lopen en er blijde gezichten en kreten worden waargenomen dan worden de oefeningen blijkbaar begrepen. Door tijdig de spelersgroep opnieuw te mengen krijg je meer samenhang en begrip. Het "boetseren" krijgt zijn beloning als het doel dat een ieder aan zijn of haar trekken komt wordt gehaald. Grappig is dat er vaak wordt aangehaald dat het zo niet geleerd is, maar als blijkt dat het ook anders mag, en kan, en ook lukt, dan geeft dat een soort van sportieve blijdschap.
Soms, lieve vrienden, is squashspel laag en hard of is het hoog en langzaam. Soms bruin, soms blond, soms dun, soms dik. Soms voorin, soms achterin de baan… maar je moet het kunnen spelen en herkennen en dat proberen we met elkaar op te lossen en te ontwikkelen!!
Maar ‘t blijft een prachtig gegeven als het weer lukt met elkaar dat gevoel van "SAAMSQUASHIGHEID"
Roel Tolner
|
Squashweb.nl
De internet pagina voor Squash in Nederland