Een tik op je handen, mag dat?

Een tik op je handen, mag dat?

Geachte lezers de zomer vakantie voor de meesten onder U zit er al weer op. Vooral voor de ouders neem ik aan die voor onze squash nakomers zorgen?

Wij zijn weer terug van onze Spaanse Middellandse zee "uitspattingen" want die zee bleek erg heftig dit jaar! Op een avond kwam een vrouw het terras op van het lokale restaurant. Opvallend aan haar was die ene witte arm die meteen onderwerp van gesprek werd.

Die dame was die ochtend aangekomen voor haar vakantie. Ze was nog geen tien minuten op het strand en in de zee geweest of ze was door de woeste golven teruggesmeten alsof ze een verkeerd geurtje op had of zoiets. Eind resultaat… wat gebroken vingers, een gebroken pols en een afgebroken vakantie. Nu weet ik wat ze bedoelen met golfbrekers maar dat moet je dus niet met je armen doen en vooral niet denken dat je dat alleen moet doen. Je wint nooit van de zee zei Joost Boerma ex-hockeyer die we vorig jaar daar ook al ontmoette op "ons" strandje. Een half uurtje later in een Spaans ziekenhuis werden er andere "vakantie foto’s" gemaakt door dr. Gesus Rund-chen (bijnaam El Toro)... Die zei das mucho foute bull. De zon kan onmogelijk die witte arm bruinen dus de volgende dag met een mini gipsvlucht terug naar Holland om wat verzekeringswerk te verrichten.

Onze vakantie stond op de heenreis in het teken van een onvergetelijke overnachting in Bourges in Frankrijk. Mijn vrouw had gereserveerd bij een All Seasons hotel, alles pico bello en we wisten van te voren dat je er wel wat kon "snacken" maar niet dineren.

Bourges ken ik nog van vroegere vakanties en we vonden dit een uitgelezen kans deze mooie stad ‘s avonds eens te gebruiken voor een culinair uitstapje. Een prachtig oud stads centrum plus een mooie kolossale kathedraal. Een restaurant gezocht en gevonden, iets Italiaans! Er bevonden zich twee "Italianen" naast elkaar. Bij het ene restaurant was het terras goed gevuld en ik vond dat we daar moesten zijn. De kids namen de beslissing en kozen voor het andere terras...?! Het feest kon beginnen. Op mijn vraag of ik een karaf rode wijn kon krijgen werd ik afgeserveerd met dat hebben we niet (op het terras er naast stonden vele glazen gevuld met jawel...). Op mijn opmerking hoe dat kan in wijnland Frankrijk en kijk eens bij je buurman werd niet vrolijk gereageerd. Tijdens het brengen van de eerste drankjes gooide de ober een glas cola om. Oeps dat ging net goed ik bedoel net niet op ons. De familie ging maar op zeker door pizza's te bestellen en ik een entrecote Roquefort. Niks mis met zo'n bestelling toch zou je zeggen. Ah de pizza's kwamen met een beetje zwart randje. Dochter Lynn vond de smaak niet zo goed, het smaakte zo verbrand. Die kinderen ook altijd met dat geklaag over andere smaken enz, enz… Dochter Megan begon ook te piepen en moeders keek ook al niet blij. Ik draaide de pizza van Lynn eens om en zag een grote zwarte pizza aan de onderkant! GARCON!!!! Deze hoeven we niet een andere graag?! EEN ANDERE ?... IK HEB HEM NIET GEMAAKT! Was zijn antwoord. Roep je baas maar zei ik en hij verdween. Even later kwam hij terug met een andere pizza, maar niet met zijn baas. Intussen was mijn entrecote gekomen en die smaakte goed. De andere dames draaiden ook hun Italiaans gebakken koek eens om en whaaaaaaaa ook zwart en ook Lynns nieuwe pizza weer zwart... Ik had mijn gerecht genuttigd en de drie baldadig geworden meiden hadden ondertussen hun pizza omgedraaid als anti-reclame voor de direct langs ons tafeltje lopende mensen. De stemming was donker zullen we maar zeggen en ik de knul nog maar eens gevraagd hoe het met zijn Patron of zijn chef zat. Die kon niet komen want dat was ook de kok.

Dan moet ik de baas zelf maar even verwittigen van EEN en ANDER dacht ik en stapte naar binnen. Er bevond zich een groot doorgeef gat tussen keuken en restaurant en daar stond de persoon die ik zocht. In zijn territorium. Hij bevond zich veilig in zijn werkhok omringt door deegrollen, veel messen en in zijn hand een lang zwartgeblakerd stuk flexibel metaal. Ik had mijn mond nog niet opengedaan of hij begon me meteen uit te schelden in het Italiaans. Nu spreek ik geen Italiaans maar ik heb ooit in mijn oude vak een Italiaanse collega gehad en die heeft me ooit verteld dat er een scheldwoord is dat echt niet KAN! En wat denk je, ik herken dat woord en steek mijn hand in een afkerende beweging in zijn richting met de woorden Don't say that word to me!!!!!! Toen sloeg hij me keihard met zijn "pizza op wip spatel" boven op mijn hand. Ondertussen bleef ie me bestoken met schelden en tieren en keel doorsnijdende bewegingen. Een dienster kwam er tussen met iets over de klanten horen het en zo..... en duwde me met zachte hand richting uitgang met zoiets van ik regel het wel. De angst voor de baas in de ogen. Geen wonder dat die jongeman bang was om het de baas te vertellen toen die eerste pizza terug de keuken in ging.

Ik keek eens naar de bovenkant van mijn hand die was aardig geraakt en wat denk je helemaal zwart!!! Buiten de familie bij elkaar geroepen maar die stonden al klaar. Ze hadden al een gevoel hadden hier gaat iets niet goed, .We gaan nu weg zei ik ZONDER TE BETALEN!!!! zonder te betalen das toch eng, dat kan toch niet was de reactie? Dus wel zei ik, na even uitgelegd te hebben wat er binnen gebeurd was en mijn hand had laten zien toen werd iedereen dapper en stapten als één persoon weg langs de andere gasten die de "beproeving" nog moesten mee maken. Onze oren gespitst op geluid van rennende mensen die achter ons zouden komen. We hadden het gevoel in een maffia film te zijn beland. Snel straat in straat uit veel zijstraatjes nemend steeds verder weg van die vulkaan. Toen we tien minuten later vlak bij onze auto waren scheurde er opeens vlak bij een auto om een bocht met piepende banden?????????? We keken elkaar aan en iedereen dacht daar zal je ze hebben! Gelukkig het waren jonge gasten in hun scheurmobiel die aan ons voorbij raasden. Tijdens de terugreis naar het hotel keken de kinderen regelmatig om of er toch niet iemand achter ons aan kwam.

Dit verhaal hebben we regelmatig moeten vertellen, het zal je maar gebeuren een onverwachte tik over je handen krijgen van iemand die zelf die tik had moeten krijgen en dan druk ik me nog netjes uit!

Ons jaarlijks squash bezoekje aan het Franse Casseneuil was ook weer opgenomen in het reisschema. Deze keer logeerden we bij de ouders van de moeder van ons Franse talentje Jules Cremoux. Een hele bovenverdieping met balkon voor ons alleen. Wat een uitzicht over het prachtige gebied plus hun mooie grote tuin. Haar vader was tuinman geweest en dat kon je wel zien ook. Fruitbomen stonden er ook dat merkten we later. ‘s Avonds parkeerden we onze auto op hun parkeerplaats maar hadden niet in de gaten dat die zich onder een boom vol met rijpe kersen bevond. Het voertuig was ‘s morgens bedekt met kersen, kersenresten en vooral veel rood sap en dat stond erg sinister op voorruit en motorkap. Potten vol met heerlijk zelfgemaakte confituur en hun vriendschap lieten we graag met ons mee liften op weg naar huis. Plus een nieuwe uigave van "De zwarte hand", een kijk op de Italiaanse keuken in het Franse Bourges. Daarin probeert een Nederlander de pizza's van een ”Italiaans restaurant" zwart te maken.

Roel Tolner