Het Nederlands damesteam eindigde vorige week enigszins teleurstellend als zevende tijdens het WK voor landenteams in Egypte. Na verlies tegen het sterke Maleisië in de groepsfase en de uiteindelijke wereldkampioen Egypte in de kwartfinales, ging Oranje ook tegen Australië onderuit. Met winst op Hong Kong sloten de Nederlandse dames het evenement uiteindelijk toch met een positieve noot af. Inmiddels weer op Nederlandse bodem blikt bondscoach Nicole Beumer terug op een weekje Cairo.
Terug in Nederland...Nederland is 7e geworden. Het laatste duel tegen Hong Kong hebben we met 3/0 kunnen winnen. Natuurlijk kun je zeggen dat we teleurgesteld zijn, omdat de mogelijkheid om bij de eerste 4 van de wereld te komen er misschien was. Dan hadden we echter van Egypte moeten winnen, maar toen konden het niet waarmaken. Ze waren te goed. Ergens kon je voelen dat zij met een missie de baan op kwamen en die was zeker niet om te blijven hangen in de kwartfinale. Egypte is uiteindelijk wereldkampioen geworden, voor het eerst in de historie, en met deze overwinning op Engeland hebben zij een hele bijzondere prestatie neergezet. Op zijn minst kunnen de Nederlandse meiden dan ook zeggen dat we zijn uitgeschakeld door de nieuwe wereldkampioen.
Natuurlijk waren we teleurgesteld. Er is nog weinig eer te behalen als je 5 t/m 8 moet spelen en dan ook nog tegen sterke landen. Australië, Hong Kong, Nieuw Zeeland en Ierland zijn zeker niet de minsten. Na een serieuze teammeeting in de ochtend na ons verlies tegen Egypte waren we er ons echter van bewust dat we gevecht moesten leveren anders kon dit WK nog wel eens erg gaan tegenvallen. Andere landen zijn gebrand om ons van de baan te slaan. Australië was de volgende tegenstander. We hebben hier alles gegeven. Vanessa heeft overtuigend gewonnen met goed squash. Overigens is zij gedurende het gehele toernooi goed en constant geweest.
Annelize kon haar vorm niet vinden deze week. Het kwam er niet uit. De aanloop naar het WK heeft ze hard getraind en ook goed gespeeld in het toernooi voor het WK in Qatar. Tegen Duitsland in de poulewedstrijden ging het nog goed, maar tegen Zuid Afrika, haar geboorteland, kwam de ommekeer. Teveel spanning en niet vrij kunnen spelen. De deceptie voor haar was ontzettend groot. Dit heeft haar zelfvertrouwen een deuk gegeven en vervolgens kostte het te grote moeite om haar vorm terug te vinden. Ze heeft er alles aan gedaan om te knokken. Voor Nederland heeft zij altijd goed gepresteerd en was zij altijd een hele constante schakel in het team. Dat maakte het voor haar extra moeilijk om dit keer haar team teleur te stellen.
Orla Noom daarentegen begint te laten zien dat zij richting het topsquash zou kunnen gaan. Tegen Australië waar zij de beslissing moest leveren heeft zij laten zien dat zij de potentie heeft om verder te komen in de mondiale squashwereld. Het zal afhangen van haar beslissing om daadwerkelijk een keuze te maken over wat zij wil bereiken. Squash op topniveau vraagt heel wat inspanning en is niet iets wat je uit je mouw kunt schudden. Orla heeft deze wedstrijd prima gespeeld. Niet alleen qua squash, maar vooral mentaal heeft ze laten zien dat zij met druk kan doorbijten. Dit heeft mij ervan overtuigd dat zij een echte professional zou kunnen worden die de potentie heeft verder te komen. Hoewel ze deze wedstrijd uiteindelijk niet in punten voor Nederland kon binnenhalen (11/9 in de vijfde) was ik trots op haar performance. Het is makkelijk om zomaar te roepen dat ze heeft verloren maar als bondscoach kijk je naar de intentie en de totale performance van de speler, niet altijd maar naar de cijfers. Natuurlijk wil je met winst afsluiten dat staat als een paal boven water.
Tegen Hong Kong hebben de meiden laten zien dat we desondanks professionals zijn. In de kranten staat dan wel dat Hong Kong niet bijzonder zou zijn, maar dan hebben zij het goed mis. Hong Kong, Maleisië en Egypte zijn ´up and coming´ landen waar geld in het squash gestopt wordt en waar deze meiden de mogelijkheden krijgen om full time te trainen. Met alle mogelijkheden tot hun beschikking. Dit is nieuw in de squashwereld. Deze landen waren totaal niet niet in de picture, maar intussen zijn zij de landen die de titels gaan pakken en het mondiale squash gaan domineren. Het is de vraag nog maar of Engeland die jarenlang met Australië en Nieuw Zeeland de top heeft gedomineerd deze aanstormende landen kan weerhouden. Ik denk van niet. Engeland heeft een zware klus om weerstand te gaan bieden aan deze landen. Misschien is deze deceptie een ´wake-up call´ voor Engeland dat ook zij niet meer per definitie de leaders zijn. De arrogantie van de Egyptenaren was mooi om te zien. Jonge meiden (teenagers of begin 20) die in de finale tegen wereldtoppers zo genadeloos toeslaan.
In Nederland moeten wij hard aan de bak. We hebben de talenten, maar om echt te kunnen presteren zal ook in Nederland het klimaat professioneler moeten worden. Daar zijn wij SBN overigens hard mee bezig. Volgend EK hebben we natuurlijk nog een veel sterker team met Natalie Grinham op 1 voor Nederland. Vanessa zal ook hier voor het team spelen op de 2e plek. Nummer drie en vier liggen nog open. Waarschijnlijk is het ook een goed idee om nog een vijfde speelster mee te nemen om daar ervaring op te doen en mee te kijken in de keuken van het topsquash. De jeugd zal de komende twee jaar een progressie moeten maken om het gat te kunnen dichten. Dit is alleen mogelijk als zij begeleid worden en mogelijkheden krijgen om professioneel te kunnen trainen.
Onze huidige toppers beginnen op leeftijd te geraken. Vanessa, die jarenlang voor Nederland fantastisch heeft gepresteerd, is nu 32, Annelize een jaartje jonger en ook Natalie Grinham is dertiger. Hiermee wil ik niet zeggen dat zij op hun retour zijn, want ik geloof dat zij nog wel een tijd kunnen meegaan, maar het gaat over wat voor een beslissing zij nemen omtrent hun toekomst. Er komt natuurlijk een einde aan en daar zullen zij ook allen wel eens over nadenken.
Egypte was een goede ervaring. Topsquash en topprestaties zijn haalbaar. Er dient realistisch te worden gekeken naar de spelers voor wat betreft hun motivatie, doelstelling en trainingen. Daarnaast hun mogelijkheden deze te kunnen waarmaken. Want in de topsport wordt je gelijk afgerekend zodra je niet reëel bent.
Nicole Beumer