Grinham zusjes bezorgen Australië de Wereldtitel

zondag, 3 oktober 2004

In een redelijk gevulde Frans Otten Stadion veroverden de Aussies voor de tweede achtereenvolgende keer de Wereldtitel voor damesteams. Vooraf was het Australische team al favoriet voor de eindoverwinning, maar het daadwerkelijk waarmaken is toch een knappe prestatie. Aartsrivaal Engeland zou in hun 11e onderlinge finale de tegenstander zijn. Ook dit was volgens de plaatsinglijst de verwachting, maar het Engelse team is duidelijk aan het kraken en piepen. In de kwartfinale vochten de English lady’s zich via bloed, zweet en tranen langs Nederland en in de halve finales waren de kiwi’s (Nieuw Zeeland) wederom een zwaar obstakel. De nummers 1 en 2 speelsters van het Engelse team, Cassie Jackman en Linda Elriani, zijn ruim de dertig gepasseerd en kregen naarmate het toernooi vorderde het lichamelijk steeds zwaarder.


Australië won al hun poule wedstrijden met het grootste gemak. De eerste serieuze tegenstand werd pas in de halve finale geboden door de formatie van Egypte, al werd het uiteindelijk een 3-0 overwinning. In de finale hoefden de Aussies alleen de Grinham zussen de baan op te sturen om de wereldtitel voor Australië binnen te halen. De sympathieke maar totaal van elkaar verschillende zussen, Rachael en Natalie Grinham, zijn de drijvende kracht achter het Australische damesteam. Wat ze gemeen hebben is hun klein postuur en hun klasse. Rachael is echter van het type pittbull op de baan, terwijl Natalie enigszins lief overkomt op de baan. Toch boeken zij ieder op hun eigen manier succes. Rachael moest in de finale de spits afbijten tegen voormalig Wereldkampioen, Cassie Jackman. Tegen de verwachting in leek juist Rachael moeizaam op stoom te komen en verloor de eerste game. In de tweede vocht zij zich terug, maar was duidelijk niet in goede doen. Dit bleek ook wel door verlies in de derde game. Op dat moment leek er toch een verassing aan te komen. Rachael maakte veel onnodige fouten en liet zich vooral tactisch afbluffen. In de vierde game ging zij echter scherper spelen en hield in het begin het tempo hoog en bleef de rally aangaan. Langzaam ging bij Cassie Jackman het licht uit. Rachael Grinham was duidelijk fitter en won de vervolgens de overige games en behaalde daarmee een zwaar bevochtte 3-2 winst.

In de tweede wedstrijd zou het dus al beslist kunnen worden. Natalie Grinham moest het opnemen tegen de Linda Elriani, wie deze Engelse dame wel eens heeft zien spelen, zal zich niet verveeld hebben. Dominant op de baan, agressief in haar manier van spelen gebruik makend van de nodige intimidatie. Een speelster die het haat om te verliezen en dan ook alles geeft en aangrijpt om te winnen. Een speelster met een topmentaliteit, maar ook met een lijf dat de dertig ruim is gepasseerd. In de eerste game was er duidelijk de wil om er vol voor te gaan, maar het was al snel duidelijk dat Natalie te fit en te snel was. Het zware toernooi was voor Linda Elriani duidelijk te veel, zelfs haar normale intimidatiepogingen bleven achterwegen. Natalie won simpel en bezorgde Australië voor de achtste maal een Wereldtitel. De derde wedstrijd werd niet meer gespeeld.

In een waardige huldiging waarin, Erica Terpstra in eigen persoon, de prijsuitreiking verrichtte, kreeg Australië de welverdiende bokaal en de mooie woorden. Nieuw Zeeland werd derde en als meest belovende speelster kreeg de Zuid Afrikaanse, Tenile Swartz, de trofee uit handen van de Amsterdamse wethoudster, Hester Maaij.

Rest de prestatie van het Nederlandse team. Het team had terecht hoog ingezet op een finale plaats en had daar ook de speelsters voor. De uiteindelijke zesde plaats is een zware teleurstelling voor alle betrokkenen en de Nederlandse squashliefhebbers. Het team oogde op beslissende momenten niet als een hecht team en presenteerde zich ook als zodanig gedurende het toernooi. Dit in tegenstelling tot de Aussies, Kiwi’s en Engeland. Teams die door hun begeleiding, houding en presentatie zich onderscheiden. Altijd perfect gekleed in herkenbare en aansprekende out fits, tijdens de wedstrijden wordt er zowel door trainers en teamgenoten geestdriftig aangemoedigd en gecoached. Echter met name het off court gedrag is altijd opvallend teamgericht. Je ziet deze teams altijd in hun sportkleding, ruim voor en na de wedstrijd zijn zij bezig met teambesprekingen of andere teambuilding aspecten. Deze teams gaan ook de baan op met een houding van wij gaan winnen. Dit is de sportmentaliteit die benodigd is om uiteindelijk de top te halen, er geldt op het eind maar één prijs en dat is nummer 1 positie. Het Nederlands team heeft zeker perspectief voor de toekomst. Achter de huidige generatie Aussies, zijn geen goede opvolgers en Engeland zal duidelijk moeten verjongen. Met de huidige selectie is een EK titel zeker geen utopie, maar dan moet wel alles kloppen.

Terugblikkend op het evenement kan gesproken van een geslaagd evenement, de deelnemende teams waren zeer te spreken over de locatie, het Frans Otten Stadion. Facilitair en organisatorisch waren er weinig klachten. Natuurlijk waren er nog wel wat minpunten. Het korps aan internationale scheidsrechters was duidelijk onder de maat en volgens velen niet altijd even onpartijdig. Daarnaast viel de belangstelling over het gehele toernooi tegen. Zelfs de finale was bijvoorbeeld niet zo druk bezocht als de finale van het NK en dat is toch jammer. Het komt niet zo vaak voor dat je in Nederland topsquash kunt zien op een platform als een WK. Op de finale na, was de toegang gratis gedurende het gehele evenement en bij de finale mochten SBN leden zelfs gratis een kaartje reserveren. Blijkbaar moet je juist toegang vragen om de waarde van een dergelijke evenement te duiden. Daarnaast is het natuurlijk ook een kwestie van je evenement aan de man brengen. Volgend jaar heeft Nederland ook de organisatie van het EK voor landenteams, dit was een goede ervaring al mag een WK natuurlijk geen leerschool zijn. Rest nog een laatste opmerking. Het verschil van niveau tussen de teams vraagt om een A en een B categorie. De poule wedstrijden op de eerste dagen spreken nauwelijks tot de verbeelding. Meer topwedstrijden trekt meer publiek en maakt het een stuk spannender.

Einduitslag :
1. Australia
2. England
3. New Zealand
4. Egypt
5. Malaysia
6. Netherlands
7. Ireland
8. USA
9. Canada
10. South Africa
11. Hong Kong
12. Belgium
13. Denmark
14. Scotland
15. Switzerland
16. France
17. Germany
18. Austria
19. Japan